Do tej pory wyda­wa­ło mi się, że już daw­no zapo­mnia­łem o kok­sio­kach, jeśli w ogó­le moż­na tak powie­dzieć, bo po pro­stu nie było po nich śla­du w mojej pamię­ci. Teraz, w wie­czór przed Bożym Naro­dze­niem, nie­spo­dzie­wa­nie poja­wi­ły się zni­kąd — aby zła­pać oddech, przy­pusz­czal­nie — były teraz tak obec­ne w mojej pamię­ci, jak rybie gło­wy w garn­ku z zupą przede mną.