Rosną one w Rio, jak rów­nież na Copa­ca­ba­na w Her­ten. Żywe oka­zy przed wej­ściem zosta­ły wywie­zio­ne — skra­dzio­ne, jak twier­dzi kie­row­nik oazy wypo­czyn­ko­wej. Kto, do cho­le­ry, krad­nie pal­my w Zagłę­biu Ruh­ry? W hali pły­wac­kiej są one moc­no zabe­to­no­wa­ne w pod­ło­żu. Umiesz­czo­ne cen­tral­nie, zdo­bią bia­łą, wyło­żo­ną kafla­mi absy­dę, nada­jąc jej nie­mal sakral­ny cha­rak­ter, niczym krzyż nad ołta­rzem kościoła.

Milio­ny lat przed roz­po­czę­ciem uwę­gle­nia była miesz­kań­cem tro­pi­ków Zagłę­bia Ruh­ry. Dziś kon­ty­nu­uje trium­fal­ne roz­prze­strze­nia­nie z pla­sti­ku, jako bre­lo­czek do klu­czy lub jako antro­po­ge­nicz­nie roz­mno­żo­ny sym­bol zbio­ro­wej tęsk­no­ty za rajem. Obok homa­ra i ana­na­sa zdo­bi­ła nie­gdyś salę lustrza­ną baro­nów i magna­tów prze­my­sło­wych Zagłę­bia Ruh­ry oraz wspa­nia­łe par­ki w Gle­iwitz czy Mühl­he­im, a w nie­miec­kim post­mo­der­ni­zmie zda­je się zastę­po­wać zaku­rzo­ny nie­miec­ki dąb.
(łuma­cze­nie maszynowe)