Chcia­łem je uwiecz­nić na swo­ich zdję­ciach, aby były bez­piecz­ne: Bar­ba­ra i jej pod­opiecz­ni, Jezus Chry­stus, giną­ce dino­zau­ry, elek­trow­nie, suro­wy beton — wszyst­ko to, co zna­la­złem foto­gra­fu­jąc, było jak śla­dy na śnie­gu, gro­żą­ce tym, że wkrót­ce sta­ną się nie­wi­docz­ne. Posta­no­wi­łem więc pójść w ich ślad. Świat wokół był w ruchu — plusk, świerszcz, pal­my, kame­le­ony — ale zamiast podą­żać za nimi, myśla­łem o zacho­wy­wa­niu, pra­gnąc trwa­ło­ści z poczu­cia lęku przed prze­mi­ja­niem, nostal­gią, utra­tą tego, co zna­jo­me i osta­tecz­no­ścią śmier­ci — zawsze patrząc wstecz i rzad­ko do przodu.