Rozdział V

(Tłumaczenie maszynowe)

Mój motyw i przemijanie

“Mój motyw i przemijanie” to przede wszystkim wyjaśnienie mojej fotografii. To myśli o tęsknocie za trwałością, o ostateczności zdarzeń, o wspomnieniach. To autorefleksja w lustrze mojej ojczyzny i spojrzenie na zmieniające się czasy, ale także poszukiwanie ich ducha, które prowadzi do osobistego odkrywania.

Przedmowa

Chciałem je uwiecznić na swoich zdjęciach, aby zapewnić im bezpieczeństwo: św. Barbara i jej podopieczni, Jezus Chrystus, umierające dinozaury, elektrownie i surowy beton - to wszystko znalazłem fotografując - były jak ślady w śniegu, grożące tym, że wkrótce staną się niewidoczne. Postanowiłem więc pójść za nimi. Świat wokół był gnał w przód –plusk i splash, krykiet, palmy, kameleony – ale zamiast iść z nim, myślałem o zachowaniu przed zapomnieniem, chciałem spójności z poczucia strachu przed przemijaniem, z nostalgii, ze strachu przed utratą znajoma i ostateczność śmierci — zawsze spoglądając wstecz, a rzadko przed siebie. Interesował mnie proces posuwania się naprzód czasu, entropia, duchowe dziedziczenie, a przede wszystkim moc pamięci, która potrafiła nawet przechytrzyć sam czas i która przypominała wieczność i raj, bo nie przestrzegała ziemskich reguł i zdawała się trzymać prawa. Z tęsknotą szukałem bytu, sensu i podążałem za swoim wewnętrznym głosem, jak podąża się śladami na śniegu przed stopieniem — niepewnym. Szukałem, co syn może odziedziczyć po ojcu, jeśli będzie mu się uważnie patrzył, słuchał i przyglądał się. W międzyczasie odkryłam swoje korzenie i mądrość, że dom nie potrzebuje granic. Ponieważ czułem głęboką sympatię do świata i byłem z nim mocno związany, czułem presję czasu, bo czułem czas i widziałem jego upływ. Czas zdawał się być groźnym, wrogiem wieczności. Musiałem więc znaleźć coś, co miałoby wartość poza życiem. W ten sposób nauczyłem się odnajdywać to, co istotne w małych rzeczach i gestach, a także w wielkich osiągnięciach innych pokoleń. To było coś, co było dziwnie piękne, ponieważ było mocniejsze niż jakikolwiek materiał, a jednocześnie bardziej kruche niż serce – był to duch czasu, który mógł nawet przeżyć swych twórców. Wiedza o tym i o jego rozpadzie otworzyła przede mną przyszłość i uczyniła mnie częścią otaczającego mnie świata. Odnalazłem sens, który utraciłem i wróciłem do życia, spowity światłem, pozostawiając wszystko za sobą, zwłaszcza lęk przed ostatecznością wydarzeń.

Rozdział V | Strona 41

Chciałem po prostu zrobić prostą serię zdjęć, podczas której mały rozbłysk inspiracji i moja pasja do fotografii przerodziła się w długą i masywną strukturę myślową, przez której gąszcz nie do końca mogłem przejrzeć. Skład zdjęć i powody ich powstania są nawet dla mnie zagadkowe, ale niejasno i niejasno zauważyłem, że miały one coś wspólnego z czasem, bo fotografia zawsze miała coś wspólnego z czasem — ale szczególnie, jeśli wziąć to na poważnie wzięła. Ściśle rzecz biorąc, wszystko, co wiemy, ma związek z czasem, bo bez niego nie byłoby początku ani końca i nic pomiędzy, więc nie mógłbym się pomylić, gdybym o tym pisał, a tylko czegoś się nauczyłem.

Ze względu na potrzebę rozwikłania tego, co może leżeć uśpione pod powierzchnią moich zdjęć, szukam teraz orientacji mentalnej i podejścia do własnego podejścia i dlatego pisząc ten rozdział zastanawiam się nad tym, co uchwyciłem aparatem .

W tej części staram się uwolnić myśli, bo powinny zgłębiać temat mojej pracy, a ja jak wąż przygląda się swojemu otoczeniu, wszystkim zdjęciom, które są teraz przede mną, które zrobiłem w ten sam sposób — poprzez obserwację i eksplorację. Będę utrwalać swoje myśli podczas nagrywania zdjęć, a następnie łączyć je w fotoreportaż i patrzeć na nie — ale teraz nie znam puenty i nie wiem, czy będzie.

Jakieś dziesięć lat temu zacząłem podążać za swoim wewnętrznym głosem – latami, które z perspektywy czasu nie wydają się już pełnymi emocji minionymi świętami Bożego Narodzenia. Kiedy zastanawiałam się nad moimi zdjęciami patrząc wstecz, zdałam sobie sprawę, że prawdziwym motywem serii jest czas i że fotografowałam tylko po to, by był dla mnie bardziej widoczny, tak jak można zobaczyć swoje siwe włosy w lustrze. To mnie zaskoczy, bo na początku chciałem tylko porównać dwa regiony i rzeczywiście tak zrobiłem, ale teraz patrzyłem na zdjęcia przez pryzmat czasu.

Raz za razem staram się dotrzeć do sedna siebie — kto inny mógłby — chowam się w sobie i mało kto zna intencje do czego dążę w mojej pracy. Na początku swoją pracę nazwałem — co prawda nieco niejasno — “światami równoległymi — fotograficznym poszukiwaniem śladów”, ponieważ biorąc pod uwagę moje intencje w ogóle, chciałem podążać tropem ludzi i ich kultury w przestrzeni miejskiej. Ze względu na mój przebieg biograficzny ograniczenie geograficzne do dwóch regionów wydawało się oczywiste i sensowne, dlatego fotografowałem w Zagłębiu Ruhry i na Górnym Śląsku. Z dzisiejszej perspektywy, w momencie podsumowania, myślę, że moja praca pozostała poszukiwaniem tropów i że jej obecny wygląd ma wyraźnie widoczną sylwetkę. Jest wynikiem dialogu między mną a moim otoczeniem, który został przeprowadzony za pomocą kamery. Jest wynikiem osobistych poszukiwań śladów pomiędzy dwoma geograficznie nieodległymi światami, gdyby nie upływający czas, gdy byłeś nieobecny.

Rozdział V | Strona 42

▲ Fotografia nr 17

Karp na wadze,

Marl, Zagłębie Ruhry, grudzień 2020

V. Kapitel | Seite 43

Pamięć z konsekwencjami

Najpierw przyszło wspomnienie. Zawsze zapominam, że wspomnienia mocy mogą się rozwinąć, dopóki niespodziewanie mnie nie uderzą. Są magikami mentalnego przeżywania na nowo. Umożliwiają podróże w czasie bez potrzeby niczego poza nimi. Dzięki naszym wspomnieniom możemy cofnąć się z teraźniejszości w inną przeszłość. Sprawdzają się szczególnie dobrze, gdy sprowadzamy nasz organizm z powrotem na miejsce zdarzenia z przeszłości i tam wystawiamy je na bodźce, które poznał już w przeszłości. Dzięki temu możemy wzmocnić pamięć, ale zazwyczaj są one wystarczająco silne nawet bez fizycznego powrotu na miejsce zbrodni – tak silne jak sen – i możemy ponownie przeżyć stare wydarzenie z dowolnego miejsca na ziemi – moglibyśmy nawet z kosmosu o prędkość światła w każdej chwili wraca do zastawionego stołu obiadowego w domu naszych rodziców, którego być może już nie ma. Wspomnienia umożliwiają coś, co od dawna uważano za absolutnie niemożliwe w teorii czasu fizycznego. Mianowicie umożliwiają wielokrotne odbywanie tego samego wydarzenia. Wspomnienia mogą być arbitralne i mimowolne, oczekiwane lub nieoczekiwane – są związane z węchem, dotykiem lub bodźcami wizualnymi. Myślę, że magia pamięci w ogóle jest niedoceniana przez większość ludzi – lub nie do końca zrealizowana – och, wciąż muszę robić zakupy!

Około dekadę temu zacząłem robić pierwsze zdjęcia do tak zwanej serii. Poprzedziło to wspomnienie mimowolnego i nieoczekiwanego rodzaju — nic specjalnego, można by pomyśleć, ale nieoczekiwane i z konsekwencjami. Na dzień przed Bożym Narodzeniem 2008 r. moje myśli płonęły, przypomniałem sobie w przebłysku bardzo mroźnej górnośląskiej zimy, którą przeżyłem jako chłopiec, zobaczyłem siebie stojącego na przystanku autobusowym, przy rozżarzonym piecu koksowniczym. Z chwili na chwilę wyraźnie czułem jego ciepło i dostrzegałem wiele szczegółów, jakbym tam był, szczegóły, do których przez długi czas nie miałem dostępu, które inaczej pozostawały przede mną w ukryciu. Nawet topniejące płatki śniegu na moich rozgrzanych policzkach, które w ciągu kilku sekund trzykrotnie zmieniały swój stan skupienia i mieszały się jedna po drugiej jak mgiełka w górnośląskie powietrze, znów ożyły i zauważalnie blisko — tam, gdzie jest śnieg, są ślady . To wspomnienie prawdopodobnie dobrze zbiegło się w moim umyśle, ponieważ jego jakość musiała być wypalona głęboko we mnie. W którymś momencie przy kuchennym piecu, między zapachem świątecznej zupy rybnej, którą właśnie gotowałam, a dymem papierosów, miniona zima, która do tej pory drzemała w mentalnej ciemności, aż do tego czasu wróciła do życia. Ten żarzący się koks ze spawanych żelaznych prętów, który stał na przystanku obok cmentarza, zrobił to mi w bardzo szczególny sposób i nagle miałem wrażenie, że słyszę przeciąg żarzącego się koksu, tak jak ogień oddycha tak, że nie gaśnie.

Rozdział V | Strona 44

▲Fotografia nr 18

Kobieta na dworcu autobusowym i koksiok,

Zabrze Centrum, Górny Śląsk, luty 2010

V. Kapitel | Seite 45

▲ Fotografia nr 19

Czekanie na węgiel na KWK Sośnica-Makoszowy,

Zabrze-Makoszowy, Górny Śląsk, luty

V. Kapitel | Seite 46

Myślałem, że już dawno zapomniałem o piecach koksowniczych, jeśli można tak to ująć, ponieważ po prostu nie można ich było wywołać z mojej pamięci. Teraz, w wigilię Bożego Narodzenia, pojawiły się niespodziewanie znikąd — przypuszczalnie dla zaczerpnięcia oddechu — były teraz tak obecne w mojej pamięci, jak rybie głowy w garnku przede mną.

Wtedy, na początku lat osiemdziesiątych, zima po zimie, zwykle w grudniu, na dworcach autobusowych i kolejowych na Górnym Śląsku ustawiano jeden piec po drugim. Czy to w Zabrzu, Bytomiu czy Bielszowicach, dojeżdżający do pracy i podróżni mogli się na nich rozgrzać w oczekiwaniu na autobus. Kiedy wracałem do domu ze szkoły w temperaturze 30 stopni poniżej zera, właśnie to robiłem. Zatrzymałem się na przystanku autobusowym, przepchnąłem siebie i swoją torbę przez oczekujących pasażerów do pieca koksowniczego i obserwowałem wszystko dookoła z ogrzewanego ośrodka. Widziałem, jak wielkie beczki piwa wtoczyły się do piwnicy gospody Uciecha, czyli „Radość”, obok i jak opuszczali ją oszałamiający mężczyźni i tracili równowagę na śliskich schodach. Mogłem obserwować przez okno swojego salonu fryzjerskiego mojego fryzjera Alfreda Jondę, o którym mówiono, że musiał sobie pozwolić, aby ręce nie drżały podczas strzyżenia, oraz jego asystentów, którzy głównie obcinali mi włosy. Obok baru swoją pracownię miał też miejski fotograf Wiktor Gajda, a przez wystawę sklepową można było zobaczyć, jak kręci się po pracy, prosząc klientów, by stanęli za ciężką zasłoną — pan Gajda, który robił nam zdjęcia na wszystkich ważnych okazje — chrzciny, nauka, śluby, a nawet pogrzeby. Stąd miałem przegląd.

Spojrzałem na cmentarz i kręte wieże. Wnikliwym spojrzeniem spojrzałem na obracające się koła i wciągarki dwóch starych szybów, które nie schodziły zbyt głęboko — trzysta czy czterysta metrów — pod ziemię, znak, że miasto żyje, bo kopalnia jest jego sercem. Możliwe, że mój ojciec utknął w szybie i był transportowany całymi dniami i gdybym tu poczekał trochę dłużej, mógłbym go spotkać — przy okazji zakład miał pięć lub sześć szybów, szyby wentylacyjne, szyby do transportu pasażerskiego, szyby węglowe i właściwie mogłem się tylko domyślać, które mój ojciec właśnie brał.

Świecące niedopałki papierosów podróżnych, którzy już weszli na pokład 23 lub 7 z Zabrza Hbf., spadły na podłogę obok pieca koksowniczego. Uczniowie wracający do domu, tylko chłopcy i głównie ze szkoły pomocniczej Hilfka, pozbierali wciąż lśniące kikuty i z upodobaniem palili. Sople wisiały wszędzie na szczytach — największy na umywalce, gdzie para wodna uchodziła przez przeciek — może nie było to wiadro, ale sklep z artykułami medycznymi.

Rozdział V | Strona 47

Koksownice — podobały mi się, a także pomysł, że gdzieś, w pewnym momencie, ktoś zatroszczy się o to, żeby innym ludziom było ciepło, czekając na autobus. To było naprawdę praktyczne i zadałem sobie pytanie, czy ten wcześniejszy, pospolity sposób nadal istnieje, a jeśli tak, to od jak dawna i gdzie… i kto za tym stał, ale odpowiedzi nie były dostępne ani we mnie, ani w moim otoczeniu. Zauważyłam, że moje własne pytania wpędzały mnie w ciemną ślepą uliczkę, bo nie potrafiłam od razu na nie odpowiedzieć, więc ulotność czasu stała się dla mnie problemem, dość niezwykłym i niemal niesamowitym. Zbyt długo przebywałem z dala od domu. We wspomnieniach z dzieciństwa, które wtedy mnie prześladowały, pochodzenie wszystkich zdjęć, które zrobiłam później, bo były one wynikiem wydarzenia w Wigilię, które skłoniło mnie do podążania tropem, który na wpół zasnął, szedł jak lunatyk księżyca. Szlak zaprowadził mnie z powrotem do domu i na cmentarz moich przodków.

Dziś zadaję sobie pytanie, czy te „koksownie” istniały kiedyś w Zagłębiu Ruhry, to znaczy przed moim przyjazdem do Niemiec. Z takim wiecznie palącym pytaniem postanowiłem na początku mojej fotograficznej podróży skontrastować wizualnie przemysłowe obszary Zagłębia Ruhry i Górnego Śląska. Chciałem dokonać prostego porównania regionalnego z moimi zdjęciami, na przykład architektonicznego porównania krętych wież Malakow lub porównania rytuałów religijnych, takich jak procesje do miejsc pielgrzymek St. Annaberg koło Tarnowitz i Sankt Annaberg w Haltern, czy grudzień 4 jako dzień górnika. Pomyślałem, że ciężki rozwój przemysłowy minionych stuleci musiał iść w parze z historycznego punktu widzenia zarówno na Górnym Śląsku, jak i w Zagłębiu Ruhry i to założenie skłoniło mnie do poszukiwania śladów w obszarze kulturowym — było to pomysł, który później zniknął na dalszy plan, ale pamięć już nabrała tempa i minął rok, zanim wyjechałem na jakiś czas do Bielszowic zimą 2010 roku.

W sumie pracę nad serialem przyjąłem jako wolny wybór, zrodzony z wewnętrznej potrzeby tworzenia, ale skąd się wzięła i dlaczego ciągnęła mnie za ramię? Jak bardzo wolna była moja decyzja, mogę się tylko domyślać, niech mój umysł błądzi i piszę w celu wyjaśnienia mojej motywacji, ponieważ ogarnia mnie możliwe podejrzenie, że działałbym z nostalgii, z tęsknoty za Mój Dom, który chciał mi coś szepnąć, ale cokolwiek związanego z nostalgią byłoby nierozsądne, ponieważ tłumił teraźniejszość, tu i teraz, a to nie do końca odpowiadało mojemu wyobrażeniu o sobie.

Rozdział V | Strona 48

Kiedy spojrzałem na pierwsze zdjęcia, zepchnąłem na dalszy plan myśl o czystym zestawieniu dwóch ośrodków przemysłowych, ponieważ zauważyłem, że robię ze swoimi zdjęciami coś innego, co jeszcze dokładnie nie wiedziałem. Ale jedno było pewne – projekt fotograficzny był wynikiem mojej osobistej biografii i rozpalił we mnie wraz ze wspomnieniem dawno minionej zimy, w przedświąteczny wieczór podczas gotowania.

Odejście od porównań regionalnych

Urodzony w Bielszowicach na Górnym Śląsku, spędziłem tam najbardziej kształtujące lata swojego życia, a następnie w wieku jedenastu lat przeniosłem się do Zagłębia Ruhry. Nagła zmiana życia między dwoma okręgami przemysłowymi, dwoma systemami wartości, dwoma językami, dwoma krajami o wzajemnie przecinającej się historii. Zmiana w życiu, która prawdopodobnie spowodowała narastanie pytań w miarę dorastania, na które wkrótce patrzyłem wygodnym, a czasem krytycznym i odległym spojrzeniem przez obiektyw, aby dotrzeć do ich sedna. Natychmiast zacząłem od fotograficznego porównania obu metropolii. Nazwałem ten projekt „światami równoległymi”, bo chciałem podnieść swoje zwierciadło do „Potta” i Śląska, a zestawiając je na zdjęciach, liczyłem na odpowiedzi, przegląd i jasność – także na mnie. Z biegiem czasu zdałem sobie sprawę, że nie tylko moje zasoby były ograniczone, ale także, że tytuł ograniczał mój zakres, ponieważ nie wyczerpywał pełnego spektrum moich intencji, a także wprowadzał w błąd. Zbyt szybko kojarzyłoby się to z subkulturami lub podziemiami, a to nie byłoby to, co chciałem przedstawiać. W końcu moja praca zostałaby pomylona z ilustrowaną książką Lost Places, fotografią, która chwali ruiny, podczas gdy ja nigdy nie chciałbym czerpać korzyści z kulturowego upadku jakiejkolwiek kultury. Być może można by też podejrzewać, że stoi za tym dokumentalna fotografia społeczna, która zbliżyłaby się trochę do mojej faktycznej linii, ale nie wystarczająco, ponieważ moja praca była tak wyjątkowa i osobista, jak to tylko możliwe, nie miała wzorców i nie czuła się u siebie w domu. każdy znany mi gatunek. Ja i moja historia były na pierwszym planie.

Rozdział V | Strona 49

Paralele między regionami okazały się dla mnie zbyt trudne, aby móc je udostępnić osobom postronnym z moją wiedzą historyczną i fotograficzną — byłem i nie jestem historykiem czy socjologiem, może tylko przeciętnym fotografem, bardziej obserwatorem. Musiałem się zastanowić, czy to w ogóle ma sens. Wyobraź sobie, że próbujesz porównać Berlin i Paryż lub Madryt. Jaki jest tego sens? Cóż, może pod szczególnym aspektem, takim jak rozwój miast lub dobrobyt społeczny miast, ale patrząc na trzeźwo, miasta te są nieporównywalne w swojej złożoności i dlatego mają również różne nazwy. Są tak złożone jak sam świat i w zasadzie nieporównywalne.

W mojej serii zdjęć pozostał tylko początek porównania, bo w jego trakcie urwałam się i zaczęłam się zastanawiać, tak jak wtedy, gdy urodziła się moja córka. To było dobre, ponieważ teraz podążałem za swoim wewnętrznym głosem i intuicją, a nie za pozornie pragmatycznym schematem myślowym. Wyobraź sobie, że przez lata porównywałam mój stary dom z nową przestrzenią życiową – koszmar, bo odpuszczenie jest warunkiem każdego wyjazdu w przyszłość i umożliwia przede wszystkim rozwój osobisty. Ale minie trochę czasu, zanim zrozumiem, jak odpuścić.

Im dłużej pracowałem nad serialem, tym bardziej sobie to uświadamiałem. Zauważyłem też, że odpowiedzi, których oczekiwałem, były we mnie. Tak naprawdę nie miało znaczenia, gdzie skierowałem obiektyw. Dopóki byłem w Zagłębiu Ruhry lub na Górnym Śląsku, zawsze byłem na swoim terenie, a więc na dobrej drodze i mogłem swobodnie przekierować punkt wyjścia mojego pomysłu z zewnątrz do wewnątrz w świat refleksji i myśli. Powstrzymałem się od bezpośrednich porównań i coraz bardziej koncentrowałem się na intuicyjnej ścieżce, która prowadziła mnie do ludzi i ich środowiska życia, a przede wszystkim do siebie. Ta zmiana sprawiła, że moje podejście do fotografii stało się bardziej osobiste — to było moje własne środowisko życia, w którym się przeprowadziłem i tak je potraktowałem. Mimo wszystkich zmian, moje własne zdjęcia wydają mi się odległe i trzeźwe, kiedy na nie dzisiaj patrzę. Wierzę, nie tylko dlatego, że z czasem wyprowadziłem się daleko od mojej śląskiej ojczyzny, a jednocześnie nie czułem się wystarczająco dobrze w Zagłębiu Ruhry — stan zawieszenia bez wyraźnej identyfikacji i przynależności, na którą byłem czasami narażony co kazało mi uwierzyć, że jestem bezdomny — nie przesada, stan, który musi być równie męczący jak czyściec.

Rozdział V | Strona 50

▲ Fotografia nr 20

Oddział położniczy Szpitala “St. Vincenz-Krankenhaus”,

Datteln, Zagłębie Ruhry, październik 2011

V. Kapitel | Seite 51

▲ Fotografia nr 21

Narodziny w szpitalu „St. Vincenz-Krankenhaus”,

Datteln, Zagłębie Ruhry, październik 2011

V. Kapitel | Seite 52

W pewnym momencie pozwoliłem, aby myśl o porównaniu regionalnym zeszła na dalszy plan, coraz wyraźniej eksplorując znaki czasu i przemijania. Poszukiwałam motywów z własnego życiorysu, ale interesowała mnie także zmiana czasu i jego ducha oraz motywy, w których to się objawiło. Intuicyjnie podążałam śladami i coraz bardziej przystosowując się do swoich uczuć, odnajdywałam zarówno to, co proste i piękne, jak i ciekawe i niezdecydowane. Przede wszystkim znów znalazłem swój dom, na końcu świata, gdzie tego nie podejrzewałem.

Nowy tytuł

Usunąłem stary tytuł. Potrzebny był teraz nowy nagłówek, który lepiej opisywałby moją pracę. „Myśli w formacie poziomym” – nowy tytuł powstał bez żadnego wysiłku. Preferowanym przeze mnie formatem był horyzontalny, ponieważ format horyzontalny nadawał krajobrazowi miejskiemu to, co do niego należało, czyli przestrzeń w poziomie. Robiłem zdjęcia w poprzek planszy, a raczej w poprzek i od razu, ale zawsze z intuicyjnym planem. Z biegiem czasu notowałam coraz więcej przemyśleń na temat poszczególnych motywów fotograficznych. Najpierw krótkie teksty, stopniowo dłuższe myśli i ciągi skojarzeń, które przeradzały się w historie towarzyszące obrazom. Każde zdjęcie miało swoją niepowtarzalną historię, która czekała na uchwycenie na kartce białego papieru. Nowy tytuł był tak samo skośny jak ja, jak rybia kość w gardle, bo utknąłem w gardle, jakby świat nie wiedział, czy mnie udusić, czy wypluć, i zastanawiałem się, gdzie jestem jadę, dlaczego robiłem zdjęcia A raczej gdzie robiłem zdjęcia — może to są lata średnie.

Kiedy zdecydowałem się na nowy tytuł, pomyślałem, że wzrok młodych ludzi był zwrócony do przodu, a starszych spoglądał w przeszłość. Większość ludzi w moim wieku jest widzącymi poprzecznymi, ponieważ znajdują się w tymczasowym centrum ich życia — pod warunkiem, że dzwon jeszcze dla nich nie uderzył. Swoje spojrzenie i myśli kierują czasem wstecz w przeszłość, czasem do przodu, a potem znowu przed własnymi stopami w teraźniejszości — kiedy mają na czym się skupić. Nowy tytuł dał mi dużo miejsca do myślenia – zanim poczułem się skrępowany, teraz stałem się bardziej wolny.

Rozdział V | Strona 53

Zacząłem rzeźbić obraz, by przechytrzyć czas

W połowie lat dziewięćdziesiątych pracowałem na lato dla rzeźbiarza, niejakiego Heinricha Brockmeiera w Recklinghausen, człowieka z surowych, hojnych rzeźb z brązu — taki był ich styl. Uważam, że rzeźbiarz powinien odznaczać się pewną hojnością, w przeciwnym razie jego prace wyglądałyby małostkowo i nieistotnie jak orzechy laskowe. W Brockmeier przyjrzałem się bliżej procesowi traconego wosku. Podałem mu rękę i pracowałem z takimi składnikami jak mąka ceglana, gips paryski, woda, glina, wosk, brąz, silikon, a przede wszystkim pot w letnim upale i pomogłem kształtować jego sylwetkę. W świadomym procesie, od pomysłu przez koncepcję do realizacji, zrobił coś, co z ludzkiego punktu widzenia miało być wieczne. Raz doprowadzony do kształtu, bardzo wytrzymały materiał mógł przetrwać wieki, a nawet tysiąclecia — każdy, kto trzymał w dłoni stuletnią rzymską monetę z brązu lub wyciągał z piasku fragmenty dawnych kultur, być może dla nich, wie, jak niesamowite to znaczy zachować.

Raz w tygodniu Brockmeier, jego asystent Ecki i ja jeździliśmy do odlewni metali Seppelfricke w Gelsenkirchen, aby pod ogromnym wpływem temperatury nadać jego pomysłom namacalny kształt. Formy wykonane w pracowni umieściłem w naczyniach, które wypełniłem pyłem węglowym. Następnie stemplowałem pył ciężkim żelaznym prętem tak długim, że owinął się wokół form twardych jak kamień, aby nie pękły podczas odlewania. Potem płynny metal spływał do niego, wlewał się w pustą przestrzeń, bąbelki powietrza uciekały przez wykonane kanaliki — nie chcieliśmy robić szwajcarskiego sera i dążyliśmy do długowieczności. Jego pomysły nabrały kształtów, ale zanim pozwolono mi oderwać rzeźby od form, odstawiliśmy je całymi dniami w piecu i powoli stygło w małym upale — to było to, co w fotografii nazwalibyście utrwalaczem, co zachowało przesłanie ponieważ nadało pracy odpowiednie zestalenie, tworząc idealną metalową strukturę siatkową, i to pozwoliło mi dokończyć ją młotkiem i tarczą tnącą, nie martwiąc się o to. Od tego czasu minęło kilkadziesiąt lat — jego konstrukcje stoją na baczność w przestrzeni publicznej. Nie można zauważyć, że stopy uległy korozji z biegiem czasu – poza sporadycznym, tlenkowo-zielonym kolorem, który pojawia się, ponieważ zawierają one domieszkę miedzi i, jak wszystko inne, są narażone na upływ czasu.

Rozdział V | Strona 54

Ludzie zostawiają ślady, chcąc lub nieświadomie, koncentrują myśli, koncentrują energię, aby przekształcić je w wypowiedzi lub komunikaty – dosłownie wywracają się do góry nogami. One same wyrosły z energii, ze światła, ze wszystkiego, co ich otacza i z tego, co uznajemy za życie i poza nim. To, co wyłoniło się ze światła, w tym my sami i ich osiągnięcia, zostaje nieodwracalnie i definitywnie wystawione na entropię, proces zmiany, która zamienia wszystko, co wyłoniło się z popiołów, w popiół i proch. Ludzkość i niebieska planeta to największe zbiegi okoliczności termodynamiki lub arcydzieło genialnego zegarmistrza, który stworzył najbardziej niesamowity mechanizm zegarowy, niepowtarzalny daleko i szeroko, poza jakąkolwiek ludzką wyobraźnią. To, co nas otacza, jest wynikiem precyzyjnego rzemieślnika, który najwyraźniej stworzył ludzi z doskonałym poczuciem humoru — jeśli przyjrzymy się bliżej — lub jesteśmy najbardziej tragicznym wynikiem niezliczonych, nieskończonych zbiegów okoliczności w kosmicznych wydarzeniach czasoprzestrzennych. naszą planetę w najkorzystniejszą konstelację, która mogła istnieć tylko po to, abyśmy mogli podziwiać jej piękno.

Wywodzimy się z kosmicznych praw i korzystamy z ich praw. Wykorzystaliśmy termodynamikę, czyli wiedzę o entropii, wielkości, która jest obecna we wszystkich zachodzących procesach i jest na zawsze sprzężona z postępującym czasem lub — kto to dokładnie wie — może sprzężona. Zmienia to, co stworzyliśmy, rozpuszcza każdą formę, podgryza odlewy z brązu i pomniki oraz charakter nośników obrazu fotografii czy obrazu w muzeum i na samym muzeum.

„Entropia jest czymś, czego nie rozumiemy, ale jest bardzo ważna”. Uczniowie z Albert-Schweizer- / Geschwister-Scholl-Gymnasium w Marl zapisali to zdanie po projekcie na zajęciach z chemii lub fizyki i pokazali je w szklanej gablocie. Jak prawdziwe jest to zdanie. Jak większość ludzi, moje zajęcia z nauk ścisłych są daleko w tyle i jakoś omijały mnie na peryferiach. Janina, moja babcia ze strony mamy, nie mogła uczęszczać na zajęcia z chemii i fizyki, bo przeszkodziła inwazja brązowych skarpetek. Zajęli Poznań i przejęli zakłady Cegielskiego pod nazwą Deutsche Waffen-und Munitionsfabriken, w których moja ówczesna nieletnia babcia zamiast chodzić do szkoły, pracowała przy produkcji broni wbrew swojej woli. Chciałaby iść do szkoły, ale przynajmniej przeżyła. Jako samouk nadrabiała to, co ją wtedy ominęło.

Rozdział V | Strona 55

Podczas sprzątania i wychowywania trójki dzieci czytała Davida Bohma i Basila Hileya, zachwycała się Einsteinem i Hawkinsem do późnej starości i zapoznała się z terminem entropia, ale ja rozumiałem go bardzo niejasno i podejrzewałem wagę i zakładałem, że przenika wszystko . Zrozumiałem, że ludzie w wielkich elektrowniach sami wytwarzali entropię, aby wyprodukować składnik odżywczy współczesnej cywilizacji – energię elektryczną. Wiedziałem też, że trzeba zrobić rzeźbę z brązu i bańkę mydlaną, ale przede wszystkim ta entropia była zawsze i wszędzie i że to narzędzie genialnego zegarmistrza, który prędzej czy później pożre wszystko, co stworzone przez człowieka – najpierw bańki mydlane w parku, potem posągi z brązu przed ratuszami i wreszcie złoty talerz Voyagera, który będzie dryfował jak drewno dryfujące przez przestrzeń międzygwiezdną o niskiej entropii przez długi czas i być może przetrwa samą ziemię.

Każdy miał swoje własne podejście do entropii. Uczniowie i nauczyciele bili ich i rzucali nimi w klasie, moją babcię podczas wychowywania dzieci, ja podczas pisania i robienia zdjęć oraz podczas rozmowy z Christianem. Napisałem do niego i wyjaśniłem, co mam na myśli. Opowiedziałem im o mojej babci i zapytałem o stworzoną przez człowieka entropię w elektrowniach io kontekst czasu. Jego tematem były elektrownie węglowe i fotografia hobbystyczna, więc każda rozmowa między nami kończyła się większą liczbą pytań niż na początku, ponieważ moją pracą była fotografia, a moim hobby elektrownie. Przysłał mi zdjęcie ze sterowni elektrowni w Castrop-Rauxel. Przyjrzałem mu się uważnie – tak zawsze robiłem ze zdjęciami moich znajomych, którzy potem zastanawiali się, dlaczego tak długo wpatrywałem się w ich albumy. Więc tutaj udało się entropię, w pokoju z dwiema maleńkimi palmami pośrodku, dwiema lampami HQL powyżej i dzbankiem do kawy na stole — ciekawe. Kilka linijek podążyło za zdjęciem: „Entropia ma jednostkę KJ/kgK, więc 1000x kgm²/s²/kg i Kelvin… Przez cały tydzień myślałem, że czas nie jest czynnikiem… ale to dopiero zostanie wyjaśnione. .. Będę moja Natychmiast odłóż na bok określone przez siebie obiekcje… Spokój i koniec” – chyba lubi żartować – ledwo spojrzałem przez wybrzuszenie jego standardowych rozmiarów. Pamiętał to, gdy był w łaźni parowej, ale ja skupiłem się bardziej na sztuce. Elektrownia na zdjęciu już dziś nie istnieje i jesteśmy w punkcie zwrotnym, na krótko przed wygaśnięciem paliw kopalnych – przynajmniej tutaj widać horyzont. Giganci naszych czasów wkrótce odnajdą spokój.

Rozdział V | Strona 56

▲ Fotografia nr 22

Zdjęcie Christiana elektrowni węglowej „Knepper”,

Castrop-Rauxel, Zagłębie Ruhry, lipiec 2015

V. Kapitel | Seite 57

Wolałem przykład rzeźby, zwłaszcza po zmierzeniu się z kryptograficznym przesłaniem Christiana. Rzeźbiarz, który odlewa figury, za pomocą energii restrukturyzuje swój materiał. To skomplikowane i solidne rzemiosło, którego rezultaty mogą przetrwać tysiące lat. Artysta zmienia stan skupienia swoich związków metali poprzez ogrzewanie i pozwala stopowi zestalić się do pożądanej formy, dokonuje przebudowy do najmniejszej cząsteczki na poziomie molekularnym, tak że przynosi rezultat swojej pracy intelektualnej — czyli ogólnie określana mianem sztuki — w medium, które może przetrwać przez chwilę, dopóki jego dzieło nie powróci do stanu maksymalnego nieładu i nieodwracalnie się rozpuści.

Prace ulicznego artysty, który robi bańki mydlane dla dzieci, znów są bardzo krótkotrwałe. To sztuka krótkiej chwili, krótkie westchnienie ulgi w chwili, gdy kolorowa, migocząca i jak ze snu bańka mydlana podbija serca małych ludzi. Faktura bańki mydlanej jest delikatna i wkrótce po jej narodzinach jej strukturalna powierzchnia pęknie, zanim poszczególne elementy pogrążą się w chaosie, tak jak w przypadku rzeźby z brązu. Ze snu.

Fotografowie natomiast wykorzystują światło i jego energię dla siebie. Pracujesz z materiałem, który, mówiąc ściśle, nie jest. Pracujesz z tkaniną o nieskończonej różnorodności kolorów i piękna, używasz jej falistego spektrum kolorów, aby nadać wyraz swoim motywom, przenosząc je na nośnik obrazu. Niezależnie od tego, czy w procesach obrazowania cyfrowego, czy analogowego — składniki światła, fotony, uderzają w światłoczułe powierzchnie czujników lub filmy analogowe w procesie naświetlania, które reagują na różne jasności i natężenia i tworzą obraz widzialnego świata — jest to zawsze obraz Przeszłości, rysowany materią, która jest tak szybka jak same myśli.„Fotografika” – rysowanie światłem – to tak naprawdę rzemiosło subtelne i kruche, bo tworzywem jest nieuchwytne, ulotne światło , substancja, z której utkane są sny i za pomocą której fotografowie utrwalają teraźniejszość.

Na tym tle od lat tworzę ogólny obraz, którego wizję zapamiętałem. Ugniatałam go razem ze światła i czasu. Mój plan wymagał wstecznego spojrzenia wstecz, w stronę Górnego Śląska, ale także spojrzenia w teraźniejszość i przyszłość mojej ojczyzny.

Rozdział V | Strona 58

Czasem nad zdjęciami pracowałam regularnie, czasem mniej, z długimi przerwami pomiędzy nimi. Urodziła się moja córka, przemyśliłem swój punkt widzenia, to, co wypracowałem, zatonęło podczas wykonywania innych prac zleconych. W najlepszym razie po skończeniu nawiązałbym dialog z moimi zdjęciami, czasami myślałem, najlepiej z osobami, które interesują się fotografią dokumentalną i artystyczną. W tle miałam nadzieję, że uda mi się wykorzystać fotografię do wsparcia rozwoju dyskursu na temat Górnego Śląska czy migracji, dyskursu, za którym tęskniłam. Jednak w inne dni zdałem sobie sprawę, że ta praca była poświęcona innemu celowi, celowi, który był trochę bardziej osobisty i intymny niż chęć upublicznienia moich zdjęć. To było pragnienie zamrożenia mojej rzeczywistości i nieustannego upływu czasu, a następnie podbicia jej w zastoju. Myślałem, przynajmniej na zdjęciach, że to zadziała, jeśli spojrzę na wszystkie zdjęcia razem i wiedziałem, że nawet to życzenie, ściśle mówiąc, nie może zostać spełnione po bliższym przyjrzeniu się. Czasu nie da się podbić. W pewnym momencie nawet fotografia czy dysk twardy podlegałyby prawom entropii, podlegały nieustannemu upływowi czasu i stawały się popiołem, z którego się wywodzi. Czasu nie da się zatrzymać, ale mogę go spowolnić, patrzeć na to w spokoju, kiedy skończę swoją pracę, pomyślałem, a ponieważ w to uwierzyłem, przechytrzyłem czas fotografując go i zatrzymując na jakiś czas. podczas gdy wcześniej miało to nastąpić za kilka dekad, a obrazy stałyby się częścią większego obrazu.

Stworzyłem serię, która była bezsilna, bo tak naprawde nie była

serią, co najwyżej na drugi rzut oka

W ostatnich latach zajęłam się kształtowaniem ogólnego obrazu serii, uzupełnianiem zdjęć, podążając za swoimi przemyśleniami i intuicją, zawsze szukając nowych miejsc w celu połączenia wszystkich elementów układanki w celu uzyskania całościowego rezultatu. Moja praca trwała długo. Powstał w procesie pamięci, tak jak to przeżyłem z piecem koksowniczym, na przykład ponowne odkrycie, kiedy postanowiłem zobaczyć moje rodzinne miasto po długiej nieobecności o każdej porze roku, czy eksplorację Zagłębia Ruhry. Powstał dzięki obserwacji kierowanej duchowym głodem i zainteresowaniem życiem, a ostatecznie poprzez uczestnictwo, którego doświadczyłem, gdy spotkałem ludzi, którzy stali się częścią mojej malarskiej podróży. W ten sposób łączyło się coraz więcej odcinków serialu, a dzieło wznosiło się na fundamencie osobowo-biograficznym.

Rozdział V | Strona 59

Moje zdjęcia miały charakter dokumentalny, ale ich biograficzne tło otwierało kolejny poziom, który skrywał pozornie samotną estetykę dystansu, dlatego ostatecznie usadowiłem swoją pracę w gatunkowej próżni. Nazwałem tę próżnię „konceptualną fotografią dokumentalną” – ale określenie to ostatecznie nie ma żadnego znaczenia. Fotografowałem miejsca z mojej przeszłości i nowe początki. Religia, kultura, sport, migracje i przemysłowy krajobraz miejski pojawiają się w powierzchni tematycznej. Moje zdjęcia powinny opowiadać historie i, co nie mniej ważne, historię mojego życia. Na tle przedstawionych miejsc i pejzaży miejskich przed moim obiektywem rozwijały się osobiste, społeczne i uniwersalne biografie. Nagrywałem sceny, pomijając znane klisze, by stworzyć przestrzeń dla mojego indywidualnego spojrzenia i opowiedzieć na swój sposób o istnieniu w przestrzeni miejskiej.

Głównymi aktorami uczyniłem centra przemysłowe, skupiłem się na nich, ale one stały się jedynie tłem dla mojej fotograficznej konfrontacji. To była konfrontacja z tym, co znalazłam, ale przede wszystkim z samym sobą, coraz częściej układałam serię z poszczególnych zdjęć, ale czy naprawdę stała się jedną? Musiałem postawić się w czystości. Serialowa postać była słabo rozpoznawalna — może na drugi rzut oka, jeśli w ogóle. Co to było?

Podejrzewałem, że powodem są przede wszystkim trzy rodzaje dylematów – zbyt wysokie twierdzenie, jakie sobie wypowiadałem, zbyt duży dystans zarówno w czasie, jak i przestrzeni oraz niejasne skupienie.

Przede wszystkim chciałem, aby poszczególne części opowiadały historię zarówno w serialu, jak i w oderwaniu od siebie. Chciałem zrobić dwie rzeczy na raz. Ta ambicja działała na niekorzyść serialowego bohatera, ponieważ każde zdjęcie, które zrobiłem, umieszczałem nad całością obrazu, który w najlepszym przypadku i z perspektywy czasu powstałby sam. Ta postawa wymagała ode mnie pewności siebie i pozbawiła mnie siły oraz siły serii. Moje standardy wydawały się zbyt wysokie, aby je osiągnąć, i pod koniec poszukiwań wskazówek musiałbym się zdziwić.

Rozdział V | Strona 60

Po drugie, nagrania były tworzone przez długi czas, w wielu miejscach, które osobom postronnym mogą wydawać się niespójne. Łączyły czasowość i przestrzeń, szczeliny między nimi były szeroko rozciągnięte. Więc moja własna koncepcja wydawała się działać od podstaw przeciwko postaci, która stworzyła serię, przeciwko surowości treści, której można by się spodziewać. Odległości między motywami wydawały się nie do pokonania i znowu musiałbym się zdziwić pod koniec moich poszukiwań wskazówek.

Do tego nie koncentrowałem się na całościowym ujmowaniu rzeczywistości, a tym bardziej na fragmentarycznym ujmowaniu wielu rzeczywistości, co z perspektywy czasu wymagałoby umiejętnego skomponowania, w przeciwnym razie serialowy charakter gubiłby się w wielu barwach i fragmentach oraz więc miałam tylko nadzieję, że udało mi się poskładać zdjęcia w taki sposób, aby poziom ulotności i tęsknota, która to spowodowała i przeciągnęła za sobą, zakończyła się symbiozą. Zastanawiałem się, w jaki sposób mogę uzyskać wyraźny obraz bez zaskoczenia, które kończy się zbyt wielkim, jak pisarz piszący powieść, nie znając swojej puenty.

Moje fotograficzne poszukiwania przekształciły się w podróż przez mój świat myśli, który uchwyciłam w formacie pejzażu, a nie w serię. Podczas tej podróży śledziłem kamerą poszczególne fakty, które starałem się szczegółowo oświetlić w jednym przedstawieniu, ale jednocześnie pracowałem nad szerszym obrazem, którego widok najbardziej mi się spodobał. Praca przypominała szpagat lub spacer po linie, który przerodził się w balansowanie. Ewentualnie upadłem i zgubiłem serial w przestrzeniach supertotalnych i połówkowych rozmiarów ujęć, które w zbyt słabej semiotyce stawały się nie do pogodzenia z rozproszonymi zbliżeniami, ponieważ na pierwszy rzut oka wydawały się niespójne i nie miały grawitacji. Wyczuwając, że się zgubię, ukryłem małą historię lub wskazówkę w każdym zdjęciu, które razem wzięte mogą połączyć się z moim podstawowym przesłaniem, jeśli dostosujesz swoją własną perspektywę, być może na drugi rzut oka, przez pryzmat czasu i z tym znajomość nietrwałości. Brzmi skomplikowanie, ale tak nie jest.

Rozdział V | Strona 61

▲ Fotografia nr 23

Ren i huty „Thyssen-Krupp-Werke”,

Duisburg-Baerl, Zagłębie Ruhry, marzec 2009

V. Kapitel | Seite 62

Po drugie, wystąpili, mając długi czas, w wielu miejscach, które postronnym mogą zacząć wydawać się niespójne. Łączyły czasowość i przestrzeń, szczeliny między nimi o częstotliwości były rozciągnięte. Więc moja twoja firma wyglądała, jakbyś się znalazła naprzeciw postaci, która stworzyła firmę, która podstawa, możesz wprowadzić surowości. Odległości między motywami pojawiły się, że nie do pokonania i znowu musiałbym się zdziwić pod koniec moich poszukiwań poszukiwania.

Do tego nigdy nie osiągnęło się na całościowym ujmowaniu rzeczywistości, a tym samym bardziej fragmentarycznym ujmowaniu rzeczywistości, co z perspektywy czasu wymagałoby umiejętnego komponowania, w którym gubiłby się w wielu barwach i fragmentach, a także dało się zastosować tylko nadzieje, że można się położyć Sposób zdjęcia w taki sposób, aby poziom ulotności i tęsknota, która do urządzenia i przeciągała za sobą, oznacza się symbiozą. Zastanawiałem się, kto chce się obrazować bez rejestracji, które kończy się, jak piszący powieść, nie znając swojej puenty.

Moje aparaty fotograficzne przekształciły się w podróż przez mój świat myśli, który uchwyciłam w formacie pejzażu, a nie w sklepie. Podczas tej śledziłem kamerą, które fakty, które starałem się szczegółowo oświetlić we współprowadzeniu, ale jednocześnie wykonałem pracę nad kopią obrazuemoba któbar widok nłęęjoba Praca przypominała szpagat lub spacer po line, który przerodził się w balansowanie. Ewentualne upadłem i zgubiłem seryjne w przestrzeniach supertotalnych i połówkowych rozmiarówujęć, w zbyt słabej semiotyce się nie do pogodzenia statycznych z zaleceniaymży na zblizyżeniesji okawiszawa riami niełjnezawazó zalecenia riami. Wyczuwając, że się zgubię, ukryłem Mala historia lub w wskazówce każdy, razem razem wzięte mogą połączyć się z moimi śladami trwałym, jeśli dostosuje się do przyszłości, być może na drugi rok, przez pryzmat i z tym, że nie znasz. Brzmi jest.nie, ale tak nie

Rozdział V | Strona 61

▲ Fotografia nr 24

Ściana dźwiękochłonna na A40,

Essen-Frillendorf, Zagłębie Ruhry, styczeń 2017

V. Kapitel | Seite 64

▲ Fotografia nr 25

Ściana dźwiękochłonna na A40,

Essen-Frillendorf, Zagłębie Ruhry, styczeń 2017

V. Kapitel | Seite 65

▲ Fotografia nr 26

Gorączka podczas piłkarskich mistrzostw świata RPA,

Oer-Erkenschwick, Zagłębie Ruhry, lipiec

V. Kapitel | Seite 66

▲ Fotografia nr 27

Piłka nożna kobiet,

Dortmund-Hörde, Zagłębie Ruhry, grudzień 2015

V. Kapitel | Seite 67

Jaki pożytek z klęczenia kanclerza bez zrozumienia tych, których reprezentuje? Czy potrzebujemy więcej przykładów?

Kiedy się urodziłem, RFN już trawiła. Ludzie ponownie odnaleźli swoją narodową dumę w Bernie, potem wiarę w siebie w kapitalistycznym cudzie gospodarczym, który od tego czasu rozszerzył się, aż w pewnym momencie przyjął nawet afrykańską wuwuzelę — miejmy nadzieję, że tak pozostanie w przyszłości. Niemcy to kraj, który dziś dąży do wartości demokratycznych, a nawet radzi sobie dobrze w porównaniu międzynarodowym. Brakuje jeszcze pozycji klęczącej dla wszystkich.

Duisburg, Dortmund, Oer-Erkenschwick — to nie seria zdjęć, nie na pierwszy rzut oka. Jeśli w poszukiwaniu esencji zatracisz się w rozsypce moich myśli, możesz spojrzeć na moje fotograficzne pozycje na tle nieustannie zmieniającego się czasu i historii i odnaleźć ich wspólny mianownik – przemijanie.

Lęk przed nietrwałością pociągał za spust migawki

Do tej pory zastanawiałem się nad fenomenem pamięci, który może nadejść niespodziewanie i niczym iskra rozpalić ogień. Pomyślałem też o tym, jak postanowiłem trzymać ręce z dala od porównań wizualnych, jak zmieniłem tytuł mojej pracy, aby uzyskać więcej swobody dla mojej pracy. Doszedłem do wniosku, że sztuka wykorzystuje prawa termodynamiki, aby wcisnąć myśli w stwierdzenia i że entropia pochłonie wszystko, co zostało stworzone. Zauważyłem, że mój tak zwany serial spaja świadomość nietrwałości i nie mogłem pozbyć się wrażenia, że być może strach przed nim skłania mnie do robienia zdjęć. Czy bałem się nietrwałości? Właściwie pytanie egzystencjalne, takie jak sens śmierci czy bezsens życia, ale teraz pytanie pomogło mi wyjaśnić związek między mną a moimi zdjęciami.

Rozdział V | Strona 68

Ten strach był trafnym kluczem do odpowiedzi na pytanie o pochodzenie mojej chęci twórczej i motywację. Zawsze podróżowała ze mną, że tak powiem, jako balast w mojej torbie fotograficznej. Twoja obecność wpłynęła na mnie i moją pracę. Zapewne z tego powodu wybrano wiele motywów fotograficznych — ratusz, hotel i kobieta z Koksioka. To podświadome uczucie sprawiło, że spontanicznie poszedłem z aparatem i robiłem nowe, kolejne zdjęcia miejsc lub pejzaży miejskich, które poznałem.

O nadchodzących zmianach w krajobrazie miejskim dowiadywałam się najczęściej z ogłoszeń w mediach lub od znajomych, np. planowane prace budowlane, potem przestoje lub coś podobnego. Te przemijania przyprawiały mnie o bezsenność, gdy coś znajomego w moim otoczeniu groziło przewróceniem, zanikał istniejący porządek, powodowało to – w sensie przenośnym – chwytający odruch, fundamentalne uczucie ze strachu, że coś może być drogie memu sercu narastał , zgubić się. Poczułem to, co najbardziej znane jest jako „presję czasu” i zdałem sobie sprawę, że boję się straty. Byłem przywiązany do stałości, a świat wokół mnie nie był trwały.

Mały wniosek

Chciałem przejrzeć swoje zachowanie bez zbytniego twierdzenia, że to doskonałe zakończenie. Swoją fotografią zajmowałem się czysto subiektywnie, z psychicznego głodu, bez ambicji znalezienia ogólnej prawdy. Patrząc na siebie w ten sposób, dostrzegłem ukryty lęk związany z fotografią — lęk przed stratą. Ten stan najwyraźniej tłumaczył motywację do robienia zdjęć, bo wpłynął na wybór tematów i ich estetyczną realizację. Zaskoczyła mnie świadomość strachu przed stratą jako siły napędowej mojej pracy i spekulowałam o jego pochodzeniu.

Rozdział V | Strona 69

Założenie, że działałem z nostalgii i tęsknoty za moim domem

Strach przed stratą – czy nie odczuwali go wszyscy, którzy byli zbyt mocno związani? Potem musiałem wziąć głęboki oddech, spojrzeć wstecz i zadać sobie pytanie, kiedy coś takiego wkradło się do mnie i mojej fotografii.

Odwróciłem się. W moim dziecięcym pokoju była kolorowa kula, podzielona na podstawowe kolory czerwony, żółty, niebieski, z napisem ORWO, monopol produkcji filmowej z NRD — dobrze to zapamiętałam. Moja czapka roweru wyścigowego i kalendarz w kuchni miały to samo logo. Moja przyjaźń z fotografią zaczęła się wcześnie. Mama pokazała mi swój aparat, rosyjskiego Zenita, i z grubsza wyjaśniła mi jego funkcję. “Spójrz tutaj, tutaj pojawia się obraz”. Kliknij. „Teraz jest w środku”. Ja z kolei wyjaśniłem jej, jak ma mnie sfotografować: “Czekaj, dostanę piłkę. Masz ją na sobie?” “Och, film się skończył”. Zmieniliśmy film, znowu ORWO — nauczyłem się grając. Z biegiem czasu zabierała mnie do różnych studiów fotograficznych, gdzie pracowała, robiła zdjęcia i pokazywała mi wszystko. Później często jeździliśmy do laboratorium fotograficznego w Gliwicach, w domu towarowym Ikar, gdzie pozwolono mi spędzić cały dzień w firmie. Doskonale pamiętam komorę wywoływania i pomieszczenie, w którym klisze fotograficzne wysychały jak pranie na sznurkach. Pracownica Ola lub Christina pokazała mi, jak obsługiwać maszynę do cięcia i miałam wrażenie, że jestem częścią łańcucha produkcyjnego, bo gotowe zdjęcia pozwolono mi przycinać całkowicie autonomicznie. Automaty sprzedające — nie na miejscu, a era cyfrowa dopiero raczkowała. Miałem około siedmiu, może ośmiu, najwyżej dziewięciu lat.

Fotografowała mnie, moją siostrę Monikę i resztę rodziny prawie codziennie, w domu, na plaży czy w studiu fotograficznym, a potem głównie sama wywoływała filmy, ręcznie i po pracy. W laboratorium użyła filtrów świetlnych, które były obsługiwane z głowicą mieszającą kolory RGB w celu powiększenia negatywu, a następnie sprawdzała wynik w naturalnym świetle słonecznym, aż do uzyskania odpowiedniego tonu — rzemiosło i sztuka widzenia, która dziś prawie nie istnieje po zaledwie kilku Dziesięciolecia Obowiązują. Zdjęcia mojej mamy wspierają, a nawet utrwalają moje wspomnienia z ostatnich kilku dni, a ja nauczyłam się kochać przeszłość i tęsknie patrzyłam na zdjęcia, które przedstawiały naszą przeszłość i stawały się coraz bledsze.

Rozdział V | Strona 70

Dziś lepiej rozumiem, jak nostalgia i tęsknota łączą się ze sobą. Są wynikiem wspomnień, odchodzą w przeszłość i powstają wraz z upływem lat życia, rzadko wcześniej, najczęściej w starszym wieku.

Moja mama przez wiele dziesięcioleci pracowała jako fotografka, miała wyszkolone oko, rozpoznawała każdy fałszywy cień pod nosem, który mógł zmienić piękną kobietę w Adolfa lub podwójny podbródek, który był zbyt oczywisty. W weekendy wykonała do trzech fotorelacji z wydarzeń, aw ciągu wieloletniej pracy sfotografowała tysiące twarzy jako portrety w studiach fotograficznych we Wrocławiu, Zabrzu, Gliwicach, Recklinghausen i Herne. Rodzina do dziś pozostaje jej ulubionym motywem.

Może zaraziła mnie wirusem fotograficznym. Kiedy dorosłam, zapisywałam się na każde zajęcia fotograficzne, które się odbywały, zbudowałam „camera obscura” i mniej więcej robiłam zdjęcia bez żadnego porządku za nim, po prostu idąc, przyjaciele, zwierzęta domowe, samochody, bezkrytycznie i anarchistycznie. Nie dbałem o katalogowanie i przechowywanie, które przyszło znacznie później.

W pewnym momencie to już przeszłość i zostało wyłączone. Akt robienia zdjęć stał się bardziej świadomym i kontrolowanym procesem od czasu studiowania sztuki, a przynajmniej od czasu, gdy przypomniałem sobie o piecu koksowniczym. To musiał być moment, w którym przemijanie wpłynęło na moje obrazy — czynnik wpływający, którym żyłem świadomie, ponieważ uwewnętrzniłem ostateczność wydarzeń. Mój sposób pracy wyraźnie przybrał na wadze. Niekoniecznie prowadziło to do utraty lekkości motywu — jak można by sądzić — ale nowe podejście zmieniło estetykę obrazów. Pękanie w afekcie, jak praktykowałem do tej pory, coraz bardziej ustępowało planowaniu i świadomemu działaniu. Pożegnanie z nieostrożnym pstrykaniem — nie do końca. Zawsze miałam otwartą możliwość zrobienia spontanicznego zdjęcia, na przykład z jadącego samochodu, ale nawet wtedy motyw był zwykle częścią przygotowanego wcześniej planu piętra. Patrząc w ten sposób moja metodologia przypominała układanie puzzli, których ogólny obraz unosił się przed moimi oczami, podczas gdy wciąż brakowało mi poszczególnych jej elementów.

Rozdział V | Strona 71

Rozdział V | Strona 72

Nie przywiązywałem szczególnej wagi do jakości sprzętu, najczęściej używałem tańszych obiektywów podróżnych, na które było mnie stać, ale które powodowały rozmycie krawędzi, winietowanie i aberrację chromatyczną i nie były szczególnie jasne. Straciłem mój najlepszy obiektyw, zanim się zestarzał. Z drugiej strony bardziej zwracałem uwagę na swoje motywy i najczęściej oglądałem je uważnie, z największą możliwą świadomością. Może w przyszłości poświęciłbym więcej uwagi swojemu sprzętowi i pożegnał się z ziarnistym rozmyciem, ale do tej pory dobry sprzęt był dla mnie czystym luksusem. Wyszedłem z zenitu i każdy obiektyw podróżny, bez względu na to, jak przeciętny, przewyższał swoją jakością i tak doszło do tego, że stałem się oszczędny.

Dość dobrze śledzę i rozumiem ocenę mojej fotografii i widzę jej rozwój od dzieciństwa do dziś, ale fakt, że wkradł się w nią lęk przed nietrwałością, daje mi smutne podejrzenie, że wyrastam z nostalgii i tęsknoty za swoim Heimatem działał i może nie mógł tak naprawdę odpuścić.

Podejrzewałem, czy przeprowadzka w Zagłębie Ruhry naznaczyła mnie, jak zasugerował kiedyś Markus, kiedy mówiłem o konsekwencjach migracji emigrantów na mojej jaskrawo wypolerowanej czerwonej maszynie wyścigowej. Czy bałem się, że znajomy świat może znowu wymknąć mi się z głowy? Czy dlatego robiłem zdjęcia tak, jakby Bóg chciał jutro odejść od świata i starałem się umieścić go przed obiektywem, zanim odszedł? Czy starałem się zrekompensować utratę domu w procesie fotograficznym i szukałem stabilności? Wydaje mi się, że chciałem zrekompensować ulotność aparatem i do pewnego stopnia zatrzymać go wciśnięciem spustu migawki – w ten sposób można by zamrozić czas, a sztywny motyw dawałby mi pociechę.

Taka też była moja realizacja i zakwalifikowałem ją jako znaczącą i stylizującą. Może to było DNA moich zdjęć — w końcu widoczne na powierzchni, mieniące się jak cienka warstwa benzyny na powierzchni wody. Strach był przyczyną tej ilustrowanej książki, ale każda przyczyna miała inną przyczynę, nieskończenie zagnieżdżoną, więc ponownie położyłem moje zdjęcia na świeczniku — ratusz Marl, hotel, koksownia — wziąłem je pod uwagę, pomyślałem o tym i zdał sobie sprawę, że za strachem kryje się miłość do życia — odpowiedź nie może być prostsza — czysta miłość do życia i docenienie tego, co mnie otacza i do czego jestem przywiązany.

Rozdział V | Strona 73

Rozdział V | Strona 74

Ratusz z Marl na stole oświetleniowym

Zbadałem swój sposób pracy w sposób odległy i krytyczny i odkryłem, że ostateczność zagłady była moim wewnętrznym pędem do fotografii i że kierowałem się wielkim przywiązaniem do duchowych osiągnięć człowieka, a może nawet miłością manifestującą się, obserwowałem siebie i sposób, w jaki pracowałem, spisałem swoje myśli. Zrekonstruowałem swoje podejście i w międzyczasie zobaczyłem, jak uparcie ruszam z aparatem fotografować Creiler Platz, na którym znajdował się kompleks budynków, którego oblicze poznałem z biegiem czasu, a teraz, gdy już gdzieś tam byłem. nadchodzący remont usłyszał, a jego twarz groziła rozpuszczeniem, chciałem go sfotografować, zanim się zmieni. Przez długi czas nie było wiadomo, czy ratusz zostanie zachowany dla mieszkańców. Jego renowacja kosztowałaby wiele milionów, a jego przeciwnicy krzyczeli „Zatrzymać remont ratusza!” – aż do kortu. Wiem, że to może zabrzmieć absurdalnie, ale czułem, że fasady, zegar i fontanny na Rathausplatz stały się mi drogie i przeplatały się ze mną i dlatego nie chciałem ryzykować jakimkolwiek dokumentem ich piękna, tak jak to robię Pamięć musiał posiadać. Przyzwyczaiłem się do widoku beton brut, uczciwego i surowego brutalizmu, ponieważ jako dziecko zaraziłem się wirusem i nabrałem sympatii do tego projektu. Moje oczy ssały jego kształty jak mleko matki – to była architektura mojego domu w moim przybranym domu. Współczułem ludziom, którzy zrobili wszystko, aby ratusz został zachowany, i rozumiałem tych, którzy dorastali wraz ze swoim otoczeniem, ale chyba też tych, którym nie było do końca dobrze. Wiedziałem, jak ważną rolę dla mieszkańców może odgrywać środowisko życia. Zrozumiałam, jak ważna jest praca architektów i urbanistów, jak daleko sięga ona życia jednostki i umiałam czytać w napotkanej formie. Doceniam i doceniam idealizm powojennego modernizmu, jego utopijne podejście, wizjonerską architekturę — purystyczną w doborze materiałów i etycznie zobowiązującą aspekty społeczne, szorstką i surową na zewnątrz, licowy beton, aluminium, szkło, wewnątrz finezję i gładko czysto, przejrzyście do eleganckiego — drewno, marmur, skóra, palmy, to wszystko potrafiła nowoczesność. Ratusz przekonuje mnie również hojnym zaprojektowaniem przestrzeni pomiędzy potężnymi budynkami mieszkalnymi a znajdującym się w jego pobliżu „Marlerem Sternem”. Przestrzeń dla ludzi, oddzielenie życia od pracy, dużo zieleni, sztuka, to był pomysł. Miasto dla ludzi i ludzie dla swojego miasta, utopia lat 50., którą zawdzięczał antyfaszyście i burmistrzowi Rudolfowi Heilandowi dzięki architektom van den Broek i Bakema.

Rozdział V | Strona 75

▲ Fotografia nr 28

„Creiler Platz” i wieże ratuszowe,

Marl, Zagłębie Ruhry, lipiec 2018

V. Kapitel | Seite 76

▲ Fotografia nr 29

Wyposażenie biura burmistrza,

ratusz w Marl, Zagłębie Ruhry, grudzień 2020

V. Kapitel | Seite 77

▲ Fotografia nr 30

Portjernia przy skrzydle konferencyjnym,

ratusz w Marl, Zagłębie Ruhry, grudzień 2020

V. Kapitel | Seite 78

▲ Fotografia nr 31

Pokój konsultacyjny burmistrza,

ratusz w Marl, Zagłębie Ruhry grudzień 2020,

V. Kapitel | Seite 79

▲ Fotografia nr 32

Korytarz w ratuszu,

Marl, Zagłębie Ruhry, grudzień 2020

V. Kapitel | Seite 80

Marl O Man. Centrum zaprojektowane na desce kreślarskiej przypominało mi dzieciństwo w bloku wschodnim, tamtejsze nowoczesne budynki, które po śmierci Stalina i przezwyciężeniu socrealizmu ogarnęły głowy architektów niczym powiew świeżego powietrza. Konstrukcja dachów grzybowych wież ratuszowych w Marlu przypomniała mi — to wspomnienie znów mnie nawiedziło — katowicki dworzec kolejowy i jego kielichowa konstrukcja z 16 betonowych grzybów, które jako geometryczna betonowa konstrukcja muszlowa przejęły funkcję nośną tego funkcjonalnie urządzonego budynku. W przeciwieństwie do ratusza, katowicki dworzec wypadł pomyślnie. Inwestorzy i urbaniści wzięli stację pod swoje skrzydła i przeznaczyli ją na kulę burzącą, która przeniosła ją w zaświaty, zanim zdążyłem ją sfotografować. To boli. Było wiele takich miejsc, które miały dla mnie wartość, ale do których nie miałem dostępu, o których wiedziałem, że wkrótce pobłogosławią doczesne. Podobno hala była już zabytkowym budynkiem, kiedy to się stało. Nie popełniłbym ponownie tego samego błędu — dziękuję za uporczywy lęk przed stratą. Musiałem sfotografować wizje budynku Marl z lat 60., jak te z mojej młodości, jak katowicka superjednostka architekta Mieczysława Króla z 762 mieszkaniami dla prawie 3000 osób i gdański Falowiec, 850-metrowy wymyślono długą falę budowlaną z płyty dla 6000 osób. Ratusz odpowiadał kreatywnemu duchowi Spodka – latającego spodka, który nigdy nie latał – zbudowanego dla 11 000 zwiedzających, z podium dla sportu, muzyki i tańca, m.in. Na przykład zespół Friedrichstadt-Palast z Berlina Wschodniego, którym mogłem się zachwycać jako pięciolatek, a także zielono-biały dinozaur — hotel, który wyrósł z czubka ołówka Tadeusza Łobosa. Budynki te ucieleśniają modernistycznego ducha w budownictwie, a ich widok przypomina mi obecność wiecznie płynącego czasu i przemijania. Wspomnienia wielkich pejzaży architektonicznych obudziły we mnie chęć poszukiwania wskazówek.

Po ponad 50 latach istnienia nadal widzę urbanistykę w służbie ludziom w pejzażach nowoczesności, dokładnie to, czego potrzebujemy, ale dostrzegam też wady, które były szczególnie widoczne w planowaniu przestrzeni życiowej. Budownictwo mieszkaniowe w tamtych czasach igrało w ramiona ludzkiej alienacji i wielkomiejskiej anonimowości z jej gigantycznością i przewymiarowaniem – wbrew rzeczywistym wizjach tamtych czasów. Urodzone socjaldemokratycznie lub socjalistyczne budynki wyrosły z ideologii społeczno-politycznej, ale przede wszystkim z konieczności uczestniczenia w szybkim rozkwicie okresu powojennego. Paradoksalnie, pomimo ucisku religii w bloku wschodnim, wyrosły one z całkowicie chrześcijańskiej doktryny – doktryny, która stanowiła podstawę przetrwania ludzkich społeczeństw – dzielenia się.

Rozdział V | Strona 81

▲ Fotografia nr 33

Kielichowa konstrukcja dachu wieży ratuszowej,

Marl, Zagłębie Ruhry, grudzień 2020

V. Kapitel | Seite 82

▲ Fotografia nr 34

Ratusz nocą,

Marl, Zagłębie Ruhry, styczeń 2021

V. Kapitel | Seite 83

Tak więc dzielenie się oznaczało spędzanie dni w setkach piętrowych jednostek mieszkalnych. Zarówno wczoraj, jak i dziś przestrzeń życiowa jest w większości współdzielona przez tych, którzy są zmuszeni do dzielenia się nią. Chrześcijański aspekt dzielenia się obecnie wydaje się zajmować marginalną pozycję, ponieważ dzielenie się jest coraz częściej rozumiane jako cel i przymus, a ci, których na to nie stać, wypadają z sieci. Podsumowując tę myśl, mam nadzieję, że Broek i Bakema dzielili swoje domy z innymi, może nawet mieli kilka. Zastanawiam się, jak konkretnie decydenci miejscy i polityczni, zarządy kopalń i kombinatów na Wschodzie i Zachodzie myśleli o dzieleniu się, jeśli chodzi o siebie. Chciałbym, żeby zachowywali się wzorowo, ale nuta niepokoju moralnego unosi się nad myślą o wspaniałej architekturze powojennego modernizmu — zwłaszcza nad ich budownictwem mieszkaniowym. Niemniej – z dzisiejszego punktu widzenia nie można zaprzeczyć, że zaniedbała swoją służbę dobremu społeczeństwu, a jeśli chodzi o alienację ludzi, nadal przybiera wykładnicze proporcje, jak nieadekwatne planowanie mieszkaniowe z lat 60. i 70. nie może się zbliżyć i z tego powodu ta architektura nie miała jeszcze swojego czasu, wręcz przeciwnie, jest ważniejsza niż kiedykolwiek.

Powojenna nowoczesność staje się pomnikiem przeciwko faszyzmowi, a współistnienia kultur – pomnikiem różnorodności. Mój entuzjazm był należny jej, ponieważ pokazuje mi, że mój dom może być wszędzie, więc zapraszała mnie raz za razem, abym odkrył na nowo jej prawdziwą wielkość. Czy jako święty dom Boży, kryta pływalnia czy hala sportowa z bogatych węglowych lat Marl, czy też z dziesięcioleci nowych początków bloku wschodniego po 1953 roku – to, co produkowało, dominowało i odważnie stanęło na straży tych podstawowych wartości, które mogły opowiadamy się za zdrowym i zadowolonym społeczeństwem – przeciwko egoizmowi, za sprawiedliwością, za solidarnością i wolnością, przeciwko rasizmowi, za zdrowiem i edukacją, za gospodarką służącą ludziom, a nie odwrotnie, społeczną, utopijną i otwartą na przyszłość . Ich budowle były i są symbolem stałości wielkiego w człowieku i jako takie powinny przetrwać wieki.

Warunkiem jest to, że szanujemy go i chronimy przed rozpadem i wyburzeniem, ponieważ surowy beton jest podatny na wietrzenie i szybko przyciąga swoich widzów.

Rozdział V | Strona 84

Kiedy dowiedziałem się, że ratusz jest w remoncie, pilnie chciałem zrobić zdjęcie. Nie miałem nic przeciwko liftingowi, bo remonty utrzymują swój stan i są zazwyczaj rozsądne – czas gryzł beton. Ratusz jest zabytkowym budynkiem, więc wszystko jest w porządku, zachowaj spokój, ale stare oblicze Creiler Platz powinno służyć jako wspomnienie, jak pocztówka, którą wysyłasz do domu swoim bliskim z wakacji nad Bałtykiem, ponieważ było tak pięknie — na wszelki wypadek, że wizażystka nałożyłaby zbyt dużo makijażu i nie mogłam rozpoznać miejsca. Nie ma dla mnie znaczenia, czy tysiące zdjęć ratusza były już przechowywane w przestrzeni wirtualnej, bo dla mnie ważne było, aby zdjęcia pochodziły z mojej wyobraźni, a fotografując plac, zależało mi na motywie czuć się, jakbym wziął to z pocztówki czy coś w tym stylu.

Sam dokument obiektu w jego dwuwymiarowości mi nie wystarczał, więc szukałem odpowiedniej perspektywy, czekałem na nastroje świetlne i przekształciłem mój miejski pejzaż w to, co chciałem później zobaczyć. Zanim nacisnąłem spust, zawsze wchodziłem w interakcję z moim otoczeniem, prawie kontemplacyjnie, i kładłem przed nim swoje osobiste lustro – tym razem czekałem, aż konstelacja ludzi na placu dopasuje się do mojej wyobraźni, zanim ją uwolniłem – tak motyw pocztówkowy z urokiem dawnego sposobu widzenia.

Przy świeczniku uświadamiam sobie, że odeszłam od czystej fotografii dokumentalnej na rzecz własnej wrażliwości estetycznej. Na moich zdjęciach nic nie było zaznaczone. Powstali w wolności determinacji. Nie było redaktora, który by pilnował moich palców, żadnego fundatora, który dyktowałby mój czas, żadnych wzorów, które mógłbym kompulsywnie kopiować. Moja praca nie miała innego znaczenia niż to, co sama sobie wymyśliłam. Jeśli chciałem zdefiniować zdjęcie jako pocztówkę, którą wyobrażałem sobie, że wysyłam się z przeszłości w przyszłość, to zrobiłem. W rzeczywistości byłem bardzo samotny w tym, co robiłem, więc rozrusznik mojego uczucia stał się nieuchwytną stałą. Była we mnie artystką dokumentalną, która pracowała bez poczucia obowiązku, ale z uznaniem dla motywu fotograficznego. Sfotografowałem ratusz i zegar przed nim, rozliczałem się tylko z siebie, dzięki czemu ja i moje zdjęcia były wolne, ale bardzo samotne.

Rozdział V | Strona 85

Hotel Silesia

Sfotografowałem dinozaura w tym samym roku co ratusz Marl. Od lat siedemdziesiątych do dziewięćdziesiątych budynek był częścią panoramy Katowickiej tak naturalnie, jak superjednostka z 762 mieszkaniami, Spodek jako miejsce wydarzeń obok i powietrze do oddychania — później budynek stał się cierniem w boku dla dla jednych powód, dla innych Nostalgia i przedmiot tęsknoty. Wcześniej, kiedy patrzyłam na zielono-białą ceramiczną elewację w słońcu w ciągu dnia, przypominała mi łuszczącą się i błyszczącą skórę gada. Hotel został zamknięty w połowie 2000 roku. W międzyczasie służył jako powierzchnia reklamowa, a czasami na budynku można było zobaczyć ogromną zielono-białą butelkę kefiru. Kiedyś nie do pomyślenia był to dobry adres w kategorii LUX, luksusowy obiekt, szmaragd o wysokim standardzie, nagrodzony przez Ministerstwo Budownictwa, budynek i jego projektanta inż. Tadeusza Łobosa. Kantor wymiany dla gości zagranicznych. Wśród gości hotelowych była reprezentacja Niemiec.

Trzy chronometry w recepcji — Nowy Jork, Warszawa, Tokio. Na piętrze salon kosmetyczny i fryzjer na zapierające dech w piersiach trwałą ondulację. Również Pewex — towar za zielone i białe dolary, a podobno klub ze striptizem, kawiarnia, trzy sale konferencyjne, galeria antyków i sztuki, restauracja. To tutaj zjeżdżali się wielcy przemysłu filmowego, sportowcy, politycy i ludzie biznesu. Dowiedziałem się, że mieszkali już Krzysztof Penderecki, Kazimierz Kutz, wnuczka Korfantysa, szlachcic Josif Brodski, Czesław Miłosz, Jerzy Maksymiuk, Kwaśniewski, Charles Aznavour i Andrzej Wajda, a nie zapominając o Ronaldzie, moim starym przyjacielu ze Szombierek. . Dinozaur był domem dla celebrytów i nie tylko, ponieważ – nie należy zapominać – wyrósł z idei socjalistycznej i odpowiednio do tego pasował.

W nowym tysiącleciu goście przyjeżdżali rzadziej. Budynek popadł w ruinę, a jego administratorzy zmęczyli się konkurencją. Ludzie plotkowali. Jedni twierdzili, że właściciel, Orbis Polish Travel Office, celowo niewłaściwie sprzedał nieruchomość w centrum Katowic, inni żałowali, że po zamknięciu hotelowej kawiarni nigdzie nie dostaniesz tak dobrego sernika, nigdy więcej — mój Boże! Dinozaur wegetował i był kilkakrotnie przekazywany wraz z własnością różnym towarzystwom — podobno w każdej plotce było trochę prawdy. Coś takiego dzieje się nad twoją głową, gdy myślisz o dobrym serniku. Tymczasem dziennikarze i blogerzy pojawili się na pierwszych stronach gazet:

Rozdział V | Strona 86

„Śląsk jest burzony! Kiedy przestaje psuć centrum?”

Albo: „Moloch jest burzony. Rozpływa się symbol przeszłości. Symbol luksusu w czasach PRL – Śląsk stopniowo znika”.

Albo tutaj: „Kiedyś był hotel. To słodko-gorzka historia zielonego potwora o imieniu „Śląsk”.

Jedni kręcili głowami, inni kiwali głowami na znak zgody, a jak już po wszystkim przychodzi żal, och, jak wtedy było miło.

Kiedy pewnego jesiennego wieczoru po dziesięcioleciach mojej nieobecności widzę Śląsk, patrzę w oczy umierającemu dinozaurowi. Przez trzynaście lat panowała w nim cisza — nie było gości i sernika, ale fasada była wyprostowana. W końcu jego wnętrze zostało sprzedane, ponieważ podobno miało wartość. Godne ubolewania zakończenie. Sfotografowałem go. Pomyślałem o tym, co pomyśli o tym jego projektant, jego pomocnicy i liczni artyści i rzemieślnicy, którzy kiedyś pracowali przy jego produkcji i dlaczego ludzie z epoki przecinają czerwoną wstążkę na otwarciu w partyzancki, uroczysty sposób i wciąż trąbią inni burzą ją koparkami po zaledwie połowie ludzkiego życia w imię postępu i wzrostu. Nie możemy już o to pytać architekta. Może tak jest lepiej, bo co ma powiedzieć?

Być może: „To nie ma znaczenia, Martin, w wiktoriańskim Crystal Palace w Londynie uderzyło znacznie gorzej, szalał pożar, nie wspominając o postmodernistycznym World Trade Center Minoru Yamasaki, brodatych fanatyków na sumieniu . Przynajmniej udało nam się sprzedać meble i nikomu nie ucierpiały włosy. Po prostu bądź zrelaksowany!”

Rozdział V | Strona 87

▲ Fotografia nr 35

Hotel Orbis „Silesia”,

Katowice Centrum, Górny Śląsk, październik 2018

V. Kapitel | Seite 88

Albo mówił: „Panie Janczek, nie rozumie pan? Czas to potwór, który gryzie własny ogon. To, co wyprodukowała, bierze na swój własny sposób i nie pozwala nikomu mówić jej, jak ma to zrobić, czy to jako fanatyk religijny, spekulant, inwestor, czy w stanie naturalnym, jako entropia, jak mchy, porosty i tym podobne wściekłe elementy . Czas przewraca cały porządek. Co pomyślałeś — Ty idioto!

Ale może powiedziałby też: „Smaku można się nauczyć” i że powinniśmy pielęgnować nasze dziedzictwo, ponieważ może ono przynieść nam spójność, stabilność i mądrość, wszystko to, czego my jako szybko rozwijające się społeczeństwo potrzebujemy teraz bardziej niż kiedykolwiek, a nie dla sami stracić go z oczu. Mówił: „Musimy lepiej zrozumieć naszych ojców, bo oni są w nas, a my w nich”, i że powinniśmy pomyśleć, zanim zaczniemy działać.

Spieszyłem się i robi się późno. Nie miałem ze sobą statywu, więc oparłem urządzenie o bok latarni i zachowałem szkielet architektoniczny gorzej niż słusznie na swój własny sposób. Pewnie Łobos powiedziałby, że powinienem pracować ostrożniej i wszyscy architekci powiedzieliby to samo. Pracuj ostrożniej i słuchaj swojego ojca, pjerona, do cholery! „Ale mam takie złe obiektywy”.

Ostatni autobus jechał beze mnie i musiałem iść pieszo do swojego noclegu ze względu na palmę, którą kompulsywnie próbowałem dostać się do obrazu, podczas gdy autobus na mnie nie czekał — palmy zwróciły moją uwagę, ponieważ były symbolami tęsknoty i Węgiel uniósł się z nich pod moimi stopami. Następnego dnia były urodziny mojego ojca, więc chciałem jak najszybciej opuścić Górny Śląsk i wrócić w Zagłębie Ruhry.

Kilka miesięcy później dinozaur ostatecznie i nieodwracalnie opuścił miejski pejzaż Katowic. Był znanym współczesnym w przestrzeni miejskiej, gdzie szklana fasada coraz bardziej dominowała. Teraz widziałem go tylko na moim stoliku, czułem jego ducha i zastanawiałem się, dlaczego nie …

Rozdział V | Strona 89

Wniosek dodatkowy

Tak więc przemijanie było moją zachętą, ponieważ nieodwracalnie pochłonęło to, co znajome. Poczucie nieodwracalności wywołało chwytliwy odruch i poprzez naciśnięcie spustu uratowałem to, co znajome i to, co mnie zajmowało, od zapomnienia. Spekulowałem o przyczynie tego i zajrzałem do mojej historii migracji. Musiałam zajrzeć w głąb siebie i długo przyglądać się moim zdjęciom, aż uświadomiłam sobie, że za nimi było mniej lęków niż miłość do życia i przywiązanie do ludzi i do tego, co stworzyli — uczucia są często bardzo blisko siebie, przeplatają się i nie zawsze można je wyraźnie oddzielić. Robiłem zdjęcia z wdzięczności za osiągnięcia intelektualne, zarówno te małe, jak i duże, i interesowały mnie zmiany, które ich dotyczyły. Był to wyraz mojego przywiązania do świata miłości, który zrodził się w kołysce wraz z darem obserwacji. Moja migracja i strach przed stratą były dobrymi prowizorkami w mojej autoanalizie, z pewnością nie były niezaangażowane, ale z pewnością podziwiałbym ratusz i zielono-białego dinozaura bez historii migracji na mojej szyi, z aparatem lub bez, ponieważ jestem estetą i za starym gołym Fasada szuka tego, co niezbędne, które objawia się w duchu na drugi rzut oka.

Epilog — Trwałość jest nieuchwytna

Chciałem uwiecznić czas na moich zdjęciach, A40 — koło ratunkowe regionu, sport jako jego bicie serca, które wymyka się zmianom, Duisburg Ren jako sam upływ czasu. Fotografowałem św. to. Poszedłem do zbezczeszczonych miejsc pracy i znalazłem tam plusk, palmy i kameleony.

Moje poszukiwania śladów dobiegły końca, lęk przed przemijaniem, który czułem na początku, z każdym zrobionym zdjęciem zamieniał się coraz bardziej w odwagę. W tej chwili patrzę bezpośrednio w przyszłość. Nostalgia odeszła i została zapomniana, tęsknota za końcem świata zesłana pod palmy, morze i wiatr — rzeczy, których wyrzekałem się przez długi czas w ascetycznej samodyscyplinie. Znowu jestem otwarty. Zrobiłem zdjęcia, aby znaleźć znajome i spójność.

Rozdział V | Strona 90

Fotografia była moim wykrywaczem, niczym więcej jak narzędziem, które właściwie można wymieniać do woli. Szukałem znajomego i stabilności w zewnętrznym świecie, ale znalazłem to w sobie. Wytrwałość była trwała jak bańka mydlana. Ponieważ czasu nie można było uchwycić, po przebudzeniu pękał jak sen. Dlatego decyduję się wyruszyć i zjednoczyć się ze światem, aby obrócić się wokół własnej osi, zamiast wpatrywać się w niego natarczywie – świat w ruchu będzie od teraz mój – może pójdę za radą córki i przejazd do Funafuti, gdzie infrastruktura jest tak mała jak mechanika kwantowa atomów.

Tuvalu brzmi jak odpowiednik moich mentalnych przejść – może ostatni brakujący element układanki, myśl, która prowadzi mnie gdzie indziej – nie uważam, że rada jest zła – która teraz mnie zajmie.

Ale już znalazłem swój cel i nie ma znaczenia, dokąd pójdę. Odnalazłem esencję życia, ponieważ podążałem za moim wewnętrznym głosem jak ślady na śniegu, zanim się stopiły. Najpierw pojechałam do domu, skąd pochodzę, bo tęsknota jarzyła się we mnie jak koks w koksownicy – wciąż nie wygasła po latach. To zaprowadziło mnie na cmentarz moich przodków i do mojego pradziadka Paula, który skarcił mnie przy swoim grobie – dokąd idziemy i że ważne jest pożegnanie i odpuszczenie. Powiedział mi, że jeśli wiem, skąd pochodzę i dokąd idę, to znam znaczenie, a potem: „Jerona! Marcin… idź już na Honolulu krowy paść i nie nerwuj “- pedzioł mi. A więc: „Burza, Martin… jedź do Honolulu, doj krowy i nie denerwuj mnie” – powiedział mi.

Kiedy przyjechałem do domu w Bielszowicach, a on mnie skarcił, nie mogłem już znaleźć domu, ale z ulgą odnalazłem z pamięci rozżarzone koksownie. Byli tak obecni, jak mogli, bardziej realni niż jakakolwiek rzeczywistość, bardziej jak sen. Kiedy kilka lat później sfotografowałem ratusz w Marl, wiedziałem już, że blask, który mnie zajmował, można znaleźć wszędzie, ponad granicami, jeśli chcesz, jeśli to rozumiesz, zajrzeć za fasady i zobaczyć kształt rzeczy czytać i rozumieć czas i upływ czasu.

Rozdział V | Strona 91

Za koksownicą kryła się prosta myśl, że gdzieś kiedyś ktoś zadba o to, żeby innym ludziom było ciepło, czekając na autobus – myśl, która tkwiła we mnie, bo było ciepło i ludzka. To właśnie, wbrew pozorom, kryło się zarówno za surowymi fasadami brutalizmu, jak i było świadkiem pustego spojrzenia zielono-białego dinozaura w Katowicach, tysiąc kilometrów dalej w równoległym świecie.

Tacheles mówił – chodzi o duchowe dziedzictwo zarówno w małej skali pieca koksowniczego, jak i w dużej skali wizjonerskiego pejzażu miejskiego – chodzi o ducha, jego transcendencję i światło, które promieniuje, oraz jego esencję, która jest tak samo w świecie zewnętrznym jak w Zwierciadle świeci się w sobie. Zobaczyłem to, szukając, co synowie mogą odziedziczyć po ojcu, jeśli podejdą do nich z uwagą i będą ich uważnie obserwować — niekoniecznie posłuszni. Widziałem to, ponieważ interesował mnie proces upływu czasu i duchowe dziedzictwo.

Zamykam. Mam swoje zdjęcia i patrzę na nie jak ślady na śniegu — kilkuminutowy czas naświetlania na łącznie 252 zdjęciach — pewny, że prędzej czy później stopią się, gdy zrobi się cieplej. Teraz zdaję sobie sprawę z skończoności ich motywów, ich samych i moich. Długo obejrzałam się za siebie, żeby złapać oddech, zanim spojrzałam w przyszłość. Teraz, kiedy zakończyłem, mogę i będę patrzeć w przyszłość i upominać, że ludzie muszą dbać o swoje dziedzictwo, ponieważ w ten sposób dają swoim potomkom spójność, stabilność i mądrość, wartości, których będą pilnie potrzebować w przyszłości, aby mogą sami nie tracić z oczu tego, kiedy ma to znaczenie. Marlerowie zrobili słuszną rzecz. Tymczasem w razie potrzeby mogą na nowo odnaleźć wspólne korzenie i spojrzeć wstecz, bo mogą zaufać wielkości swoich przodków – jak ja przy grobie pradziadka. Jeśli to już nie działa, to nadal istnieje wiara, której nieograniczony rozmiar jest niedoceniany przez wielu, przez tych, którzy również nie doceniają mocy pamięci. Mogę liczyć na szczęście, że rozpoznałem, że dom nie potrzebuje granic, bo nosi się je w sobie jako wiarę w nie. Dom może być wszędzie — w Katowicach, Marlu lub Funafuti, jeśli jesteś gotowy zajrzeć za fasadę, aby odkryć to, co najważniejsze. Aby to zrozumieć, musiałem udać się na poszukiwania, wierząc, że znajdę to, czego mi brakuje. Niczym porzucony pies w lojalności i przywiązaniu do świata, uzupełniłem swoje zdjęcia w serię, która nie była serią. Jakże beznadziejni są ci, którzy szukają domu w izolacji i izolacji.

Rozdział V | Strona 92

Teraz dokonuję podsumowania, inspirującego wyznania, bliskiego wrażeniu, że tak naprawdę nie stałem się mądrzejszy, ale rozpoznałem postać światła we mgle. Bardzo się cieszę, że podpis, który noszą moje zdjęcia, nie jest naznaczony stratą, ponieważ moje zdjęcia są ponad smutnym uczuciem nostalgii. Teraz rozumiem, że moją motywacją był sam upływ czasu, ten metapoziom, który popycha ludzi do wszelkiego rodzaju działań.

Dla tego prostego rozpoznania myślałem o czasie do punktu bezsensownego: czym byłby świat bez czasu? Nie do pomyślenia. Jak to powinno wyglądać? Chopin grał wiecznie, Adolf ryczałby wiecznie, ja nigdy nie przestanę pisać? Mój spust migawki nigdy się nie zamykał. Bez nich nie byłoby nas. Nasze matki by nas nie rodziły, a gdyby to zrobiły, ból nigdy by nie zniknął, nie docenilibyśmy Chopina i van Gogha i byłaby nieskończona ilość poziomów czasowych, które istnieją pojedynczo lub nie, bo już by ich nie było. być poziomami czasowymi można nazwać, ponieważ nie byłoby czasu. Istniejące zamówienia przetrwałyby wiecznie lub rozpadłyby się na zawsze. Ad absurdum – Wielki Wybuch nigdy by się nie wydarzył, podobnie jak Rolex. Naukowcy uśmiechaliby się z moich koncepcyjnych podejść. Wiem, że tak mógłby wyglądać raj i wieczność, ale nie nasz bluźnierczy świat z tym, co nam oferuje. Na tym świecie tylko duch może trwać wiecznie. Tylko umysł ma zdolność wślizgiwania się w rzeczy i przybierania innych form. Tylko duch może żyć wiecznie. Przekazywany z ojców na synów, napisany i ukształtowany przez synów i utrwalony w czasie, duch jest najdziwniejszą istotą, jaką kiedykolwiek spotkałem — w architekturze, literaturze, muzyce, w krajobrazie kulturowym i na końcu świata w Recklinghausen lub Herne. Umysł jest kosmosem, który próbuje zrozumieć siebie. Na przykład, kiedy Einstein, Hawkins lub moja babcia zastanawiali się nad kosmosem, to było tak, jakby kosmos myślał o sobie, ponieważ jesteśmy wszechświatem i wszechświat jest w nas. Jesteśmy bowiem przez Niego iz Nim iw Nim, w imię Ojca i Syna i Ducha, teraz i na wieki.

Rozdział V | Strona 93